ચાર્ટર્ડ -એ-એન્જીનીયર પાર્ટ 6
---------------------------------
મોડેમનો ઉપયોગ કરીને અમે સોલ્યુશન લાવી દીધેલું. ૧૨ વાગે હું જમવા ઘેર ગયો. ઓફીસનો સ્ટાફ આવી ગયો હતો અને ગોઠવાઈ ગયેલો.મેં બધાને ભેગા કરી, નાનકડી મીટીંગ બોલાવી. મેં બધાને જણાવ્યું કે પરિસ્થિતિ કાબુમાં છે.ચેરમેનની તબિયત સુધારા પર છે. લોકોમાં અફવાઓ તો ઉડયા કરશે.પણ, ચિંતાની કોઈ જરૂર નથી. એવી વાતો કરી બધાને કામે લાગી જવા કહ્યું. હું હોસ્પિટલ ગયો. ત્યાં નજીકના લોકો જોડે વાતચીત કાર્ય પછી અને બોડી લેન્ગ્વેંજથી હું થીજી ગયેલો. મને ખયાલ આવી ગયો કે કૈક રંધાઈ રહ્યું છે. કૈક છુપાવવામાં આવે છે. એક વિચારે તો મારા આખા સરીર પરથી ધ્રુજારી પસાર થયી ગયી. હું તરત એમના વોર્ડ તરફ ગયો. બહારથી કાચમાં જોયું તો મશીનો ચાલુ હતા. મેં થોડોક રાહતનો શ્વાસ લીધો. હું મેનેજર ને શોધતો બહાર આવ્યો. મેનેજર, અમારા ચેરમેન સાથે બહુ જુનો સબંધ ધરાવતા હતા. અને સૌથી વધુ વફાદાર સાથી હતા. કદાચ, મારા કરતા પણ વધારે. તેમને હું બહાર મળ્યો. કીટલી પર તે ચા પીતા હતા. એમની આંખો સૂઝેલી હતી. મેં એમને ફેક્ષ વિષે અને સ્ટોપ પેમેન્ટ વિષે માહિતીગાર કર્યા. એમણે કોઈ રિસ્પોન્સ આપ્યો નહિ. તે એમના વિચારોમાં ખોવાયેલા લાગ્યા. મેં પુચ્ચ્યું શું વિચારો છો?
એમણે કહ્યું કે "કુછ નહિ"
મને કૈક છુપાવતા હોવાનો અંદાજ આવ્યો. મેં ફરી પૂછ્યું "ક્યાં કુછ નહિ? કુછ તો બોલો"
એમણે કહ્યું : આપ, થોડે દીન કે લિયે કહી ચલે જાઓ"
હું ધ્રુજારી અનુભવવા લાગ્યો. એમણે કપ લઈને મૂઢા પર બેસતા, અને મારા માટે એક મૂઢો આગળ મુક્તા કહ્યું " હો સકે તો આજ સામ કે પહેલે નિકાલ જાઓ." એમણે આંખો મેળવ્યા વગર નીચે જોઇને જ કહ્યું. પણ એમના મો માં દચુરો ભરાઈ ગયેલો તે છૂપો ના રહ્યી સક્યો. મેં એમને ફોડ પાડવાનું કહ્યું. થોડી શાંતિ પ્રસરી ગયી. ના એ બોલ્યા કે ના હું. થોડી વારે,ધીરે થી એમણે કહ્યું કે બધી જગ્યાએ થી અમારા લેણિયાતો, અમદાવાદ આવવા નીકળી ગયા છે. એવી પરિસ્થિતિમાં કઈ પણ થયી શકે. ચેરમેન ની પ્રેસ્ટીજ /ગુડવિલ સાર્રી જ હતી. પણ એ પૈસાનો મામલો હતો. મેં કહ્યું કે એવો સમય હજી નથી આવ્યો. જે થશે તેનો સાથે નિકાલ લાવીશું.
હું ફરીથી ઓફીસ ગયો. રમેશભાઈ મારી રાહ જોતા હતા. એ કેબીનમાં આવીને બારણું બંધ કર્યું. અને મને કહ્યું કે સાંજે વહેલી ઓફીસ બંધ કરવી પડશે. સાકાર બાઝાર થી સમાચાર આવ્યા છે કે , એક ટોળું સાંજે ઓફિસમાં આવશે. મેં કહ્યું કે એતો આવશે ત્યારે દેખા જાયેગા. ઓફિસમાં તોફાન કરશે, કાચ તોડશે. ટેબલ તોડશે, ગાળા ગાળી કરશે બીજું શું? આપણે ગભરાવવાની જરૂર નથી. અડધએક કલાક સુધી હું હવે શું કરવું ? શું થશે તેના વિષે વિચારે ચઢી ગયેલો. ત્યાં જ અચાનક મારા મગજમાં એક જબ્કારો થયો. મેં કોમ્પુટર બંધ કરતા કહ્યું,રમેશભાઈને કહ્યું કે ચાલો કોઈ એક ટ્રક વાળા ને પકડી લાવીએ. એ તરત સમજી ગયા. ઓફિસમાં બધાને કોમ્પ્યુટરમાં સર્વર એપ્લીકેશનમાંથી એક્ઝીટ થવા જણાવી દીધું. સર્વરને તરત જ છુટું પાડવા લાગ્યા. બે મોડેમ, એક પ્રિન્ટર, ત્રણ કોમ્પ્યુટર વગેરે છુટા પાડી દીધા. એક આખું યુનિટ ટ્રકમાં ચઢાવી લીધું. બધા જ ડેટાની બેકઅપ ફાઈલો પણ ચઢાવી દીધી. ટ્રકને અમે એક જગ્યાએ રવાના કરી દીધી. બાજુની ઓફિસમાંથી પણ શંકુ આકારના ફાયર એક્વીન્ગ્વીષર પણ તૈયાર રાખ્યા. થોડીક હળવાસ લીધી ત્યાજ સમાચાર આવ્યા કે ટ્રકને એક ટોળા એ રોકી પાડી છે.અમે કોમ્પુટર વગેરે ના બોક્ષ, સમાન ટ્રકમાં ભરાવ્યો ત્યારે જ એક અફવા ફેલાઈ ગયેલી કે અમે પૈસા અને ડોક્યુમેન્ટ વગેરે સગેવગે કરી રહ્યા છીએ. અમારી ટ્રકનો, ટોળાએ કબ્ઝો લઇ લીધેલો. મારા પગ નીચેથી જમીન ખસી ગયી. મારા મોતિયાં મરી ગયા. જાણે મેં મારા હાથેજ મારા કાંડા કાપીને આપી દીધા. મેં ઓવર-કોન્ફીડંસમાં ખોટું ડીસીશન લઇ લીધું હોય તેવું લાગ્યું. હવે મૂંગા મરવા સિવાય કોઈ રસ્તો નહોતો. રમેશભાઈએ મને પૂછ્યા વગર જ એક કોમ્પ્યુટરને સારવાર બનાવવાનું શરુ કર્યું હતું. એ કેબિનમાંથી સીડીઓ લઇ ગયા એટલે ખબર પડી. મને ખુરશીમાંથી ઉભા થવાની પણ હિંમત રહ્યી નહોતી. રમેશભાઈ એ કલાકેક માં લેટેસ્ટ એક કોમ્પુટર પેન્તીયમ ખરીદેલું એને જ સર્વર બનાવી દીધું. બીજા બધા ૪૮૬ ટાઈપના કોમ્પ્યુટર હતા.
સાંજના ૬ એક વાગ્યા હતા. સમાચાર આવ્યા કે રાજસ્થાન હોસ્પિટલ પર એક મોટું તોળું આવ્યું છે. થોડીક બ્રાન્ચના મેનેજરો, એમના ક્લાયન્ટને લઈને અમદાવાદ આવી ગયેલા. હું હોસ્પિટલ પહોંચી ગયો. જેવો હું ત્યાં પહોંચ્યો, બધા ઘેરી વળ્યા. બધા , ચેક રીટર્ન થતા, ગુસ્સામાં હતા. કેટલાકે તો ગઈ કાલે જ પૈસા ભરાવેલા. એમનો ગુસ્સો પણ વ્યાજબી હતો. એ એમના ચેકના બદલામાં પૈસા માંગી રહ્યા હતા. મેં એમને ઠંડા પાડવાનો પ્રયત્ન કર્યો. પણ ટોળાણે સમજણ ના હોય તેનું મને ભાન થયું. ટોળાણે છંછેડાય પણ નહિ તે પણ હું જાણતો હતો. મેં થોડી વાર માટે મૌન ધારણ કરી લીધું. લોકોએ પોતપોતાનો ઉભરો ઠાલવી દીધો. પછી ટોળાનો રોષ ઓછો થતા, મેં કહ્યું કે "આપ લોગ ક્યાં ચાહતે હો? "
ટોળા માંથી એક જ જવાબ આવ્યો "હમારે પૈસા દે દો".
મેં કહ્યું કે "દેખો વો અબ જબ સાબ જી, બહાર નિકલેગે આપકો પૈસા બ્યાજ કે સાથ મિલ જાયેગા. આપ સભીકો પતા હૈ કી હમારી હરેક ઓફીસમેં સાઈન કિ હુઈ ચેકબુક પડી રહેતી હૈ.આપકા પૈસા હમારે એકાઉન્ટમેં હૈ. કલ સુબહ મેં આપ સબકો હમારે કોન્સે બેન્ક્મે, કિતને પૈસે પડે હૈ ઉસકા ડીટેઇલ દુંગા. આપ સબકા પૈસા હમારે એકાઉન્ટમેં હી હૈ. વો પૈસા સિક્યોર્ડ કરને કે લીએ, અભી હમ સ્ટોપ પેમેન્ટ કે અલાવા, કુછ નહિ કર સકતે. આપ સબકો દો-તીન દિનકા સબ્ર કરના પડેગા."
એમાંથી એક જણ બોલ્યો કે " આપને, દોપહર કો, સબ પૈસા કિસી જગહ પર ટ્રાન્સફર કર દિયા હૈ. હમેં માર્કેટ મેંસે પતા ચલા હૈ કી આપને એક ટ્રકમેં સબ કુછ ભેજ દિયા હૈ."
ત્યાજ બીજે થી આવાજ આવ્યો "મારો ચીટર કો, ઉઠા લો ચીટર કો :"
ત્યાજ મેનેજર આગળ આવીને મારવાડીમાં બધાને ધમકાવી નાખ્યા. કંપનીમાં રહ્યીને મને મારવાડી સમજતા આવડી ગયી હતી. એમણે લોકોને સમજાવી દીધું હતું કે જો એમને પૈસા જોઈતા હશે તો , હું જ સાચી માહિતી કાઢીને આપી શકીશ. અને પેલા જે વ્યક્તિએ બુમ પાડી હતી ટ્રક માટેની તેની સામે જઈને કોલાર પકડીને પૂછ્યું કે બોલ ક્યાં સંતાડી છે ટ્રકને? કોલર પકડીને એ વ્યક્તિને, ટોળામાં વચ્ચે લાવીને બધાને કહ્યું કે મેં જે સર્વર અને કોમ્પ્યુટર ને સાચવવા માટે જે ટ્રક મોકલી હતી એ એનેજ ક્યાંક સંતાડી છે. અને બધાને કહ્યું કે પહેલા એ ટ્રકનો સમાન જ્યાં સુધી નહિ રહે ત્યાં સુધી કોઈને પૈસા નહિ આપી સકાય. એમણે એક રીતે તો લોકોને ધમકી પણ આપી દીધી :"ઇસી તરીકે શે પેશ આઓગે તો કિસીકો એક ભી પૈસા નહિ મિલેગા સમજ ગયે ક્યાં? હમ ભાગ નહિ ગયે. આપ લોગો કો કાટની હૈ તો ગરદન કાટ લો , યદી ઉસસે આપકા પૈસા મિલ જાતા હૈ તો " એમના એવા રૌદ્ર સ્વભાવનો મને પહેલી વાર પરિચય થયો. લોકો તરત ઠંડા પડી ગયા. ચર્ચાઓ બંધ થયી ગયી. મેં થોડીક હિમત આવતા હાથ જોડીને વિનતી કરી " દેખો આજ હમારે હાથ બધે હૈ આજ તક આપને સાથ દિયા હૈ, દો દિનઓર સહી."
મેનેજરે તરત મારા હાથ પર ઝાપટ મારી ને કહ્યું " વિપુલભાઈ, ઉન લોગો સે હાથ જોડના અચ્છા નહિ હૈ. " અને પછી લોકો તરફ ફરી ને કહ્યું : " પહેલે હમ ચેક કરેંગે કી આપકા પૈસા હમારે ખાતે મેં આયે થે યા નહિ? ફિર આપકો નયા ચેક દિયા જાયેગા.હમ પૂરી ઝાંચ કરેંગે બાદ મેં તય કરેંગે. જિનકો ભી પૈસે લેને હૈ, કલ સુબહ ઓફીસ મેં અપના પુરાના ચેક દે જાયે ઓર અપને ચેક કી ડીટેઇલ દે જાય." મેનેજરે મને, નીકળી જવાનો આંખથી ઈશારો કર્યો. હું નીકળી ગયો.
હું ઘેર આવ્યો પછી, રમેશભાઈ નો ફોન આવ્યો કે મેનેજરે કાલથી ઓફિસમાં સિક્યોરીટી ગોઠવી દીધી છે. રાત્રે એટલા સમાચાર મળ્યા કે ચેરમેન ની તબિયતમાં કોઈ સુધારો નહોતો. મને વાતાવરણમાં કૈક આમંગળના એંધાણ વર્તતા હતા જ. પણ ઈચ્છતો હતો કે એ ફક્ત મારો આભાસ જ સાબિત થાય. બીજા દિવસે સાંજ સુધી,જે લોકો આવ્યા હતા,એમના ચેક લેવાના અને ડીટેઇલ લખવાનું કામ, મેનેજરે ચાલુ રાખ્યું. રમેશભાઈ એ ડીટેઇલ નાખવા માટેનો ડેટા એન્ટ્રી કરવાનો સોફ્ટવેર બનાવી નાખેલો. અલગ અલગ બ્રાન્ચના, લગભગ ૨ કરોડનો ક્લેમ આવી ગયેલો. ત્યાં જ સાંજે સમાચાર આવ્યા કે ચેરમેન મૃત્યુ પામ્યા છે.
અમારી ઘડિયાળના કાંટા થંભી ગયા. મારી આંખ સામેથી કાલના ટોળાઓ, અને એનો ગુસ્સો આંખ સામેથી પસાર થયી ગયો. એક લખલખું પસાર થયી ગયું.અમે ઓફીસ બંધ કરી હોસ્પિટલ ભાગ્યા. હોસ્પીટલમાં હું ઊભો હતો ત્યાં, બે બ્રાંચ મેનેજર અને બીજા બે એમના ક્લાયન્ટ મળવા આવ્યા. સહાનુભુતી દર્શાવી. મને પાણી આપ્યું ણે કહ્યું કે હવે તો કાલે સવારે જ કાઢવાના થશે. એટલે ચલો ચા-પીતા આવીએ. બહાર નીકળ્યો ત્યારે એમણે કહ્યું કે ઓફિસની નીચેની ચા-પીએ. એમ કહીને મને એમની ગાડી તરફ દોરી ગયા. તેઓ બેસી ગયા.હું પણ બેસી ગયો. રસ્તો થોડોક બદલાયેલો લાગ્યો. મેં કહ્યું કે આગે સે મોડ લેંગે તો તુરંત આ જાયેગી ઓફીસ.
બાજુમાં બેઠેલા બ્રાંચ મેનેજરએ કહ્યું :" હા વો તો હંમે પતા હૈ "
મને ફરીથી ધ્રુજારી થયી "શું હું મારું કિડનેપ તો નથી થઈ રહ્યું ને?" હું સ્વસ્થ રહેવાનો યત્ન કરતો રહ્યો.
થેંક્યું જીદગી
---------------------------------
મોડેમનો ઉપયોગ કરીને અમે સોલ્યુશન લાવી દીધેલું. ૧૨ વાગે હું જમવા ઘેર ગયો. ઓફીસનો સ્ટાફ આવી ગયો હતો અને ગોઠવાઈ ગયેલો.મેં બધાને ભેગા કરી, નાનકડી મીટીંગ બોલાવી. મેં બધાને જણાવ્યું કે પરિસ્થિતિ કાબુમાં છે.ચેરમેનની તબિયત સુધારા પર છે. લોકોમાં અફવાઓ તો ઉડયા કરશે.પણ, ચિંતાની કોઈ જરૂર નથી. એવી વાતો કરી બધાને કામે લાગી જવા કહ્યું. હું હોસ્પિટલ ગયો. ત્યાં નજીકના લોકો જોડે વાતચીત કાર્ય પછી અને બોડી લેન્ગ્વેંજથી હું થીજી ગયેલો. મને ખયાલ આવી ગયો કે કૈક રંધાઈ રહ્યું છે. કૈક છુપાવવામાં આવે છે. એક વિચારે તો મારા આખા સરીર પરથી ધ્રુજારી પસાર થયી ગયી. હું તરત એમના વોર્ડ તરફ ગયો. બહારથી કાચમાં જોયું તો મશીનો ચાલુ હતા. મેં થોડોક રાહતનો શ્વાસ લીધો. હું મેનેજર ને શોધતો બહાર આવ્યો. મેનેજર, અમારા ચેરમેન સાથે બહુ જુનો સબંધ ધરાવતા હતા. અને સૌથી વધુ વફાદાર સાથી હતા. કદાચ, મારા કરતા પણ વધારે. તેમને હું બહાર મળ્યો. કીટલી પર તે ચા પીતા હતા. એમની આંખો સૂઝેલી હતી. મેં એમને ફેક્ષ વિષે અને સ્ટોપ પેમેન્ટ વિષે માહિતીગાર કર્યા. એમણે કોઈ રિસ્પોન્સ આપ્યો નહિ. તે એમના વિચારોમાં ખોવાયેલા લાગ્યા. મેં પુચ્ચ્યું શું વિચારો છો?
એમણે કહ્યું કે "કુછ નહિ"
મને કૈક છુપાવતા હોવાનો અંદાજ આવ્યો. મેં ફરી પૂછ્યું "ક્યાં કુછ નહિ? કુછ તો બોલો"
એમણે કહ્યું : આપ, થોડે દીન કે લિયે કહી ચલે જાઓ"
હું ધ્રુજારી અનુભવવા લાગ્યો. એમણે કપ લઈને મૂઢા પર બેસતા, અને મારા માટે એક મૂઢો આગળ મુક્તા કહ્યું " હો સકે તો આજ સામ કે પહેલે નિકાલ જાઓ." એમણે આંખો મેળવ્યા વગર નીચે જોઇને જ કહ્યું. પણ એમના મો માં દચુરો ભરાઈ ગયેલો તે છૂપો ના રહ્યી સક્યો. મેં એમને ફોડ પાડવાનું કહ્યું. થોડી શાંતિ પ્રસરી ગયી. ના એ બોલ્યા કે ના હું. થોડી વારે,ધીરે થી એમણે કહ્યું કે બધી જગ્યાએ થી અમારા લેણિયાતો, અમદાવાદ આવવા નીકળી ગયા છે. એવી પરિસ્થિતિમાં કઈ પણ થયી શકે. ચેરમેન ની પ્રેસ્ટીજ /ગુડવિલ સાર્રી જ હતી. પણ એ પૈસાનો મામલો હતો. મેં કહ્યું કે એવો સમય હજી નથી આવ્યો. જે થશે તેનો સાથે નિકાલ લાવીશું.
હું ફરીથી ઓફીસ ગયો. રમેશભાઈ મારી રાહ જોતા હતા. એ કેબીનમાં આવીને બારણું બંધ કર્યું. અને મને કહ્યું કે સાંજે વહેલી ઓફીસ બંધ કરવી પડશે. સાકાર બાઝાર થી સમાચાર આવ્યા છે કે , એક ટોળું સાંજે ઓફિસમાં આવશે. મેં કહ્યું કે એતો આવશે ત્યારે દેખા જાયેગા. ઓફિસમાં તોફાન કરશે, કાચ તોડશે. ટેબલ તોડશે, ગાળા ગાળી કરશે બીજું શું? આપણે ગભરાવવાની જરૂર નથી. અડધએક કલાક સુધી હું હવે શું કરવું ? શું થશે તેના વિષે વિચારે ચઢી ગયેલો. ત્યાં જ અચાનક મારા મગજમાં એક જબ્કારો થયો. મેં કોમ્પુટર બંધ કરતા કહ્યું,રમેશભાઈને કહ્યું કે ચાલો કોઈ એક ટ્રક વાળા ને પકડી લાવીએ. એ તરત સમજી ગયા. ઓફિસમાં બધાને કોમ્પ્યુટરમાં સર્વર એપ્લીકેશનમાંથી એક્ઝીટ થવા જણાવી દીધું. સર્વરને તરત જ છુટું પાડવા લાગ્યા. બે મોડેમ, એક પ્રિન્ટર, ત્રણ કોમ્પ્યુટર વગેરે છુટા પાડી દીધા. એક આખું યુનિટ ટ્રકમાં ચઢાવી લીધું. બધા જ ડેટાની બેકઅપ ફાઈલો પણ ચઢાવી દીધી. ટ્રકને અમે એક જગ્યાએ રવાના કરી દીધી. બાજુની ઓફિસમાંથી પણ શંકુ આકારના ફાયર એક્વીન્ગ્વીષર પણ તૈયાર રાખ્યા. થોડીક હળવાસ લીધી ત્યાજ સમાચાર આવ્યા કે ટ્રકને એક ટોળા એ રોકી પાડી છે.અમે કોમ્પુટર વગેરે ના બોક્ષ, સમાન ટ્રકમાં ભરાવ્યો ત્યારે જ એક અફવા ફેલાઈ ગયેલી કે અમે પૈસા અને ડોક્યુમેન્ટ વગેરે સગેવગે કરી રહ્યા છીએ. અમારી ટ્રકનો, ટોળાએ કબ્ઝો લઇ લીધેલો. મારા પગ નીચેથી જમીન ખસી ગયી. મારા મોતિયાં મરી ગયા. જાણે મેં મારા હાથેજ મારા કાંડા કાપીને આપી દીધા. મેં ઓવર-કોન્ફીડંસમાં ખોટું ડીસીશન લઇ લીધું હોય તેવું લાગ્યું. હવે મૂંગા મરવા સિવાય કોઈ રસ્તો નહોતો. રમેશભાઈએ મને પૂછ્યા વગર જ એક કોમ્પ્યુટરને સારવાર બનાવવાનું શરુ કર્યું હતું. એ કેબિનમાંથી સીડીઓ લઇ ગયા એટલે ખબર પડી. મને ખુરશીમાંથી ઉભા થવાની પણ હિંમત રહ્યી નહોતી. રમેશભાઈ એ કલાકેક માં લેટેસ્ટ એક કોમ્પુટર પેન્તીયમ ખરીદેલું એને જ સર્વર બનાવી દીધું. બીજા બધા ૪૮૬ ટાઈપના કોમ્પ્યુટર હતા.
સાંજના ૬ એક વાગ્યા હતા. સમાચાર આવ્યા કે રાજસ્થાન હોસ્પિટલ પર એક મોટું તોળું આવ્યું છે. થોડીક બ્રાન્ચના મેનેજરો, એમના ક્લાયન્ટને લઈને અમદાવાદ આવી ગયેલા. હું હોસ્પિટલ પહોંચી ગયો. જેવો હું ત્યાં પહોંચ્યો, બધા ઘેરી વળ્યા. બધા , ચેક રીટર્ન થતા, ગુસ્સામાં હતા. કેટલાકે તો ગઈ કાલે જ પૈસા ભરાવેલા. એમનો ગુસ્સો પણ વ્યાજબી હતો. એ એમના ચેકના બદલામાં પૈસા માંગી રહ્યા હતા. મેં એમને ઠંડા પાડવાનો પ્રયત્ન કર્યો. પણ ટોળાણે સમજણ ના હોય તેનું મને ભાન થયું. ટોળાણે છંછેડાય પણ નહિ તે પણ હું જાણતો હતો. મેં થોડી વાર માટે મૌન ધારણ કરી લીધું. લોકોએ પોતપોતાનો ઉભરો ઠાલવી દીધો. પછી ટોળાનો રોષ ઓછો થતા, મેં કહ્યું કે "આપ લોગ ક્યાં ચાહતે હો? "
ટોળા માંથી એક જ જવાબ આવ્યો "હમારે પૈસા દે દો".
મેં કહ્યું કે "દેખો વો અબ જબ સાબ જી, બહાર નિકલેગે આપકો પૈસા બ્યાજ કે સાથ મિલ જાયેગા. આપ સભીકો પતા હૈ કી હમારી હરેક ઓફીસમેં સાઈન કિ હુઈ ચેકબુક પડી રહેતી હૈ.આપકા પૈસા હમારે એકાઉન્ટમેં હૈ. કલ સુબહ મેં આપ સબકો હમારે કોન્સે બેન્ક્મે, કિતને પૈસે પડે હૈ ઉસકા ડીટેઇલ દુંગા. આપ સબકા પૈસા હમારે એકાઉન્ટમેં હી હૈ. વો પૈસા સિક્યોર્ડ કરને કે લીએ, અભી હમ સ્ટોપ પેમેન્ટ કે અલાવા, કુછ નહિ કર સકતે. આપ સબકો દો-તીન દિનકા સબ્ર કરના પડેગા."
એમાંથી એક જણ બોલ્યો કે " આપને, દોપહર કો, સબ પૈસા કિસી જગહ પર ટ્રાન્સફર કર દિયા હૈ. હમેં માર્કેટ મેંસે પતા ચલા હૈ કી આપને એક ટ્રકમેં સબ કુછ ભેજ દિયા હૈ."
ત્યાજ બીજે થી આવાજ આવ્યો "મારો ચીટર કો, ઉઠા લો ચીટર કો :"
ત્યાજ મેનેજર આગળ આવીને મારવાડીમાં બધાને ધમકાવી નાખ્યા. કંપનીમાં રહ્યીને મને મારવાડી સમજતા આવડી ગયી હતી. એમણે લોકોને સમજાવી દીધું હતું કે જો એમને પૈસા જોઈતા હશે તો , હું જ સાચી માહિતી કાઢીને આપી શકીશ. અને પેલા જે વ્યક્તિએ બુમ પાડી હતી ટ્રક માટેની તેની સામે જઈને કોલાર પકડીને પૂછ્યું કે બોલ ક્યાં સંતાડી છે ટ્રકને? કોલર પકડીને એ વ્યક્તિને, ટોળામાં વચ્ચે લાવીને બધાને કહ્યું કે મેં જે સર્વર અને કોમ્પ્યુટર ને સાચવવા માટે જે ટ્રક મોકલી હતી એ એનેજ ક્યાંક સંતાડી છે. અને બધાને કહ્યું કે પહેલા એ ટ્રકનો સમાન જ્યાં સુધી નહિ રહે ત્યાં સુધી કોઈને પૈસા નહિ આપી સકાય. એમણે એક રીતે તો લોકોને ધમકી પણ આપી દીધી :"ઇસી તરીકે શે પેશ આઓગે તો કિસીકો એક ભી પૈસા નહિ મિલેગા સમજ ગયે ક્યાં? હમ ભાગ નહિ ગયે. આપ લોગો કો કાટની હૈ તો ગરદન કાટ લો , યદી ઉસસે આપકા પૈસા મિલ જાતા હૈ તો " એમના એવા રૌદ્ર સ્વભાવનો મને પહેલી વાર પરિચય થયો. લોકો તરત ઠંડા પડી ગયા. ચર્ચાઓ બંધ થયી ગયી. મેં થોડીક હિમત આવતા હાથ જોડીને વિનતી કરી " દેખો આજ હમારે હાથ બધે હૈ આજ તક આપને સાથ દિયા હૈ, દો દિનઓર સહી."
મેનેજરે તરત મારા હાથ પર ઝાપટ મારી ને કહ્યું " વિપુલભાઈ, ઉન લોગો સે હાથ જોડના અચ્છા નહિ હૈ. " અને પછી લોકો તરફ ફરી ને કહ્યું : " પહેલે હમ ચેક કરેંગે કી આપકા પૈસા હમારે ખાતે મેં આયે થે યા નહિ? ફિર આપકો નયા ચેક દિયા જાયેગા.હમ પૂરી ઝાંચ કરેંગે બાદ મેં તય કરેંગે. જિનકો ભી પૈસે લેને હૈ, કલ સુબહ ઓફીસ મેં અપના પુરાના ચેક દે જાયે ઓર અપને ચેક કી ડીટેઇલ દે જાય." મેનેજરે મને, નીકળી જવાનો આંખથી ઈશારો કર્યો. હું નીકળી ગયો.
હું ઘેર આવ્યો પછી, રમેશભાઈ નો ફોન આવ્યો કે મેનેજરે કાલથી ઓફિસમાં સિક્યોરીટી ગોઠવી દીધી છે. રાત્રે એટલા સમાચાર મળ્યા કે ચેરમેન ની તબિયતમાં કોઈ સુધારો નહોતો. મને વાતાવરણમાં કૈક આમંગળના એંધાણ વર્તતા હતા જ. પણ ઈચ્છતો હતો કે એ ફક્ત મારો આભાસ જ સાબિત થાય. બીજા દિવસે સાંજ સુધી,જે લોકો આવ્યા હતા,એમના ચેક લેવાના અને ડીટેઇલ લખવાનું કામ, મેનેજરે ચાલુ રાખ્યું. રમેશભાઈ એ ડીટેઇલ નાખવા માટેનો ડેટા એન્ટ્રી કરવાનો સોફ્ટવેર બનાવી નાખેલો. અલગ અલગ બ્રાન્ચના, લગભગ ૨ કરોડનો ક્લેમ આવી ગયેલો. ત્યાં જ સાંજે સમાચાર આવ્યા કે ચેરમેન મૃત્યુ પામ્યા છે.
અમારી ઘડિયાળના કાંટા થંભી ગયા. મારી આંખ સામેથી કાલના ટોળાઓ, અને એનો ગુસ્સો આંખ સામેથી પસાર થયી ગયો. એક લખલખું પસાર થયી ગયું.અમે ઓફીસ બંધ કરી હોસ્પિટલ ભાગ્યા. હોસ્પીટલમાં હું ઊભો હતો ત્યાં, બે બ્રાંચ મેનેજર અને બીજા બે એમના ક્લાયન્ટ મળવા આવ્યા. સહાનુભુતી દર્શાવી. મને પાણી આપ્યું ણે કહ્યું કે હવે તો કાલે સવારે જ કાઢવાના થશે. એટલે ચલો ચા-પીતા આવીએ. બહાર નીકળ્યો ત્યારે એમણે કહ્યું કે ઓફિસની નીચેની ચા-પીએ. એમ કહીને મને એમની ગાડી તરફ દોરી ગયા. તેઓ બેસી ગયા.હું પણ બેસી ગયો. રસ્તો થોડોક બદલાયેલો લાગ્યો. મેં કહ્યું કે આગે સે મોડ લેંગે તો તુરંત આ જાયેગી ઓફીસ.
બાજુમાં બેઠેલા બ્રાંચ મેનેજરએ કહ્યું :" હા વો તો હંમે પતા હૈ "
મને ફરીથી ધ્રુજારી થયી "શું હું મારું કિડનેપ તો નથી થઈ રહ્યું ને?" હું સ્વસ્થ રહેવાનો યત્ન કરતો રહ્યો.
થેંક્યું જીદગી
No comments:
Post a Comment